Praca erotyczna w średniowiecznych burdelach: niektóre prostytutki przyjmowały tylko dobrych chrześcijan

W średniowieczu w niektórych miejscach prostytutki mogły przyjmować do pracy tylko dobrych chrześcijańskich gości

Nic dziwnego, że w średniowieczu Kościół próbował także uregulować prace erotyczne i prostytucję.

Wierzyli, że instytucja ta pomaga w normalnym funkcjonowaniu małżeństw, dlatego czasami wspierali prostytucję i tworzenie burdeli, jak to miało miejsce w tamtym czasie.

Kościół miał również coś do powiedzenia w sprawie erotycznych zawodów dla dorosłych

W średniowiecznej Europie Kościół starał się kompleksowo regulować wszystkie aspekty życia, w tym także życie prywatne i małżeńskie.

Chociaż wiele osób uważało, że prostytucja i działalność prostytutek są klasyfikowane jako poważne przestępstwa, wcale tak nie było!

Przez pewien czas przywódcy religijni walczyli z prostytucją i prostytucją,

ale później zdali sobie sprawę, że to nie miało sensu.

Około XI wieku zdali sobie sprawę, że są bezsilni wobec zjawiska erotycznej pracy dorosłych i koniecznością jest prowadzenie burdeli.

Dlatego wspierali te burdele i ustalali regulacje dotyczące pracy prostytutek.

W średniowieczu prostytucję uważano za zło konieczne

Przynajmniej tak Kościół postrzegał wówczas działalność prostytutek.

Seksualność była ważną częścią życia średniowiecznego, ale jednocześnie była regulowana rygorystycznymi zasadami, których ludzie nie zawsze przestrzegali.

Teoretycznie zakazane były przedmałżeńskie stosunki seksualne, jednak w praktyce wiele narzeczonych sypiało ze sobą. Jeśli uznali, że partner nie jest odpowiedni, mogli wycofać się z zaręczyn.

Oficjalnie, zgodnie z przepisami kościelnymi, małżonkom wolno było uprawiać seks jedynie w celu posiadania dzieci lub zapobieżenia niewierności.

Jednocześnie podkreślali znaczenie orgazmu kobiety dla zajścia w ciążę, a także dla zaspokojenia swoich pragnień mężczyzny.

W XI wieku uznano, że prostytucja jest złem koniecznym i warunkiem dobrego małżeństwa oraz uniknięcia grzechów ciężkich.

Stało się tak, ponieważ prostytucja oferowała mężczyznom możliwość odbycia seksu przedmałżeńskiego (akceptowanego zarówno społecznie, jak i przez Kościół), aby zaspokoić swoje pragnienia i chronić zamężne kobiety przed uwiedzeniem niezamężnych mężczyzn.

Z tego powodu w tym okresie nie chcieli już utrudniać, a raczej pomagać prostytucji.

Kościół wspierał zakłady pracy dorosłych i burdele

Próbowali kontrolować działalność prostytutek za pomocą bardziej rygorystycznych zasad. W kilku miejscach zostali zmuszeni do opuszczenia granic miasta i ustalono, na jakich ulicach, w jakie dni i w jakich okresach mogą wykonywać swoją dorosłą pracę.

Takie podejście widzimy do dziś, gdyż władze Amsterdamu wielokrotnie oferowały prostytutkom możliwość przeniesienia dzielnicy czerwonych latarni na obrzeża miasta:



Burdele okazały się dla Kościoła najkorzystniejszym rozwiązaniem, dlatego je wspierały, a czasem nawet tworzyły burdele.

Miasta zwykle kupowały i obsługiwały te obiekty, a każde z nich miało menedżera odpowiedzialnego za sprawne działanie, rozwiązywanie problemów i płacenie podatków.

Dochód pochodził nie tylko z dorosłej pracy dziewcząt, ale także ze sprzedawanej tu żywności i napojów.

Dostępne były różne rodzaje burdeli, więc mężczyźni o każdym statusie społecznym i finansowym mogli znaleźć taki, który im odpowiadał.

Niektóre burdele przyjmowały jedynie dobrych chrześcijańskich gości, a dziewczęta musiały praktykować zwyczaje religijne,

natomiast prostytutki w burdelach wyższej rangi poddawały się regularnym badaniom lekarskim.

Co ciekawe, w średniowieczu niektóre łaźnie mogły pełnić także funkcję burdeli, w których mieszczanki mogły również znaleźć partnerów.

Kościół sprzeciwił się jednak tej praktyce i w XVI wieku udało mu się w dużej mierze je zamknąć i stłumić czynności erotyczne uważane za nieprzyzwoite i grzeszne.

Sytuacja prostytutek i osób dorosłych w średniowieczu

Niektóre kobiety wykonujące prostytucję wybrały tę erotyczną pracę dla dorosłych z własnej woli, ale wiele z nich zostało wprowadzonych w ten styl życia pod wpływem jakiegoś czynnika przymusu lub zostały przekonane przez innych.

Niektóre dziewczyny pracowały tylko dorywczo, gdy nie miały dość pieniędzy.

Dziewczęta w burdelach żyły zazwyczaj według ściśle określonego harmonogramu, w wielu miejscach obowiązywała kilka razy dziennie modlitwa i odprawianie ćwiczeń religijnych.

Choć ich zawód erotyczny był akceptowany w społeczeństwie, prostytutki nie były szanowane, a raczej pogardzane, uważane za osoby o niższej wartości i statusie, często traktowane okrutnie.

Ponadto większość z nich miała niskie zarobki, gdyż część swoich dochodów musieli oddawać właścicielowi burdelu.

Oczywiście były wyjątki: niektórym kurtyzanom udało się zdobyć znaczny majątek i żyć samodzielnie, a nawet otworzyć własne burdele, ale było to dość rzadkie.

Osoby świadczące usługi seksualne zwykle musiały nosić jakiś znak rozpoznawczy, który różnił się w zależności od miasta i kraju.

Znaki te obejmowały czarny płaszcz, kolorowy pasek lub buty na wysokiej podeszwie.

Dziewczęta wykonywały swoją erotyczną pracę zazwyczaj do 30. roku życia, po czym większość z nich wychodziła za mąż i zakładała rodziny.

Część z nich została przyjęta przez klasztory, gdyż kościół odegrał rolę w ich późniejszym życiu.

Prostytucja kwitła aż do XVI wieku, ale potem zaczęła zanikać, głównie z powodu rozprzestrzeniania się chorób wenerycznych, zwłaszcza kiły.

Źródło: Femina.